Τιμούμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου

17 NOEMBΡIOY 1973

Βρισκόμαστε στην Αθήνα στις 21 Απριλίου του 1967. Την ημέρα αυτή πήραν την εξουσία στα χέρια τους με τη βία μια ομάδα αξιωματικών του στρατού με αρχηγούς τον Γεώργιο Παπαδόπουλο,το Στυλιανό Παττακό και το Νικόλαο Μακαρέζο. Η ομάδα, λοιπόν, αυτή κατέλυσε τη δημοκρατία και επέβαλε με τη δύναμη των όπλων τη δικτατορία στον ελληνικό λαό. Ο λαός όλους αυτούς τους ονόμασε "χούντα".

 Τι θα πει όμως δικτατορία; Πώς ζούσαν οι άνθρωποι τότε που δεν υπήρχε πια δημοκρατία; Οι δικτάτορες που πήραν την εξουσία με τη βία και τα όπλα κυβέρνησαν για 7 χρόνια τον τόπο μας, δηλαδή από τις 21 Απριλίου του 1967 έως το 1974 όπου επανήλθε η δημοκρατία στη χώρα μας.

  

     Στη διάρκεια αυτών των 7 χρόνων οι δικτάτορες κυβέρνησαν τυραννικά και καταπιεστικά. Οι άνθρωποι έπαψαν να είναι ελεύθεροι, ελέγχονταν με ποιους μιλάνε, τι λένε, τι ώρα έβγαιναν από τα σπίτια τους, τι εφημερίδες και βιβλία διάβαζαν, τι άκουγαν στο ραδιόφωνο και τι έβλεπαν στην τηλεόραση. Οι εφημερίδες και τα βιβλία έγραφαν μόνο ό,τι ήθελαν οι δικτάτορες, τα ραδιόφωνα και η τηλεόραση έπαιζαν μόνο αυτά που ήθελαν να ακούν οι δικτάτορες. Τα πάντα ελέγχονταν.

   Οι άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν ή να ψηφίζονται, να μιλάνε ελεύθερα, να κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους. Κανείς δεν είχε δικαιώματα. Στους δρόμους εκτός από τα αυτοκίνητα έβλεπες να κυκλοφορούν και τανκς λες και γινόταν κάποιος πόλεμος. Δεν υπήρχε δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και σεβασμός. Έπαψαν οι άνθρωποι να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον με το φόβο μήπως κάποιος είναι κρυφά με το μέρος της χούντας και μαρτυρεί τις κινήσεις τους.

    Όσοι θεωρούνταν ύποπτοι από τους δικτάτορες για εξεγέρσεις ενάντια στην τυραννική κυβέρνηση φυλακίζονταν, βασανίζονταν, στέλνονταν στην εξορία, ταπεινώνονταν με το χειρότερο τρόπο.

    Μόνο εκείνοι που ήξεραν από κοντά τα βάσανα των συγγενών και των φίλων τους στην εξορία ή στη φυλακή μπορούν να μας πουν για τις ταλαιπωρίες που τράβηξε εκείνες τις στιγμές ο λαός μας.

      Η πίκρα και η οργή του λαού μεγάλωνε και άρχισαν οι αντιδράσεις μπροστά σε αυτήν την κατάσταση: μεμονωμένες από λίγους στην αρχή, οργανωμένες αργότερα. Απεργίες εργαζομένων και αποχές φοιτητών από τα μαθήματα.

  Εφτά ολόκληρα χρόνια ο ελληνικός λαός υπέμεινε τη δικτατορία. Τους τελευταίους μήνες, όμως, του 1973 όλος ο ελληνικός λαός εκτός από ελάχιστους που ήταν με το μέρος της χούντας προσπάθησε να αλλάξει την πολιτική κατάσταση της χώρας.

     Αυτοί που ξεκίνησαν τα πρώτα χτυπήματα ενάντια στη δικτατορία ήταν η νεολαία και κυρίως οι φοιτητές, το πιο μαχητικό και ανήσυχο τμήμα του λαού. Ο αγώνας των φοιτητών του Πολυτεχνείου για να επανέλθει η δημοκρατία γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος και από καθαρά φοιτητικός αγώνας γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού. Όλοι ξεσηκώνονται  και παίρνουν μέρος. Σπουδαστές,μαθητές, οικοδόμοι, εργάτες, ηλικιωμένοι, γυναίκες και άλλοι εργαζόμενοι.

   Έτσι, στις 14 Νοεμβρίου του 1973 οι φοιτητές του Πολυτεχνείου κλείνονται μέσα στο πανεπιστήμιο με βασικό σύνθημα τρία πολύ απλά πράγματα:

"ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

Γύρω από το Πολυτεχνείο συγκεντρώνονται κι άλλοι Έλληνες και φωνάζουν μαζί με τους φοιτητές το ίδιο σύνθημα.

    Στις 15 Νοεμβρίου του 1973 τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πιο έντονα. Χιλιάδες φοιτητές γέμισαν τα κτίρια του Πολυτεχνείου και την αυλή ενώ απ' έξω δεκάδες χιλιάδες κόσμου τούς έφερναν τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα και ό,τι άλλο χρειάζονταν.

     Οι φοιτητές φτιάχνουν ένα πρόχειρο ραδιοφωνικό σταθμό που εκπέμπει μέσα από το Πολυτεχνείο. Οι εκφωνητές σκορπούν ρίγη συγκίνησης. Οι φωνές ακούγονται σχεδόν σε όλο το κέντρο της Αθήνας.

"Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων. Καλούμε όλες τις αντιδικτατορικές δυνάμεις να αγωνιστούν μαζί μας. Όλοι εδώ! Ενάντια στη χούντα!"

 Κι ο λαός άκουσε, πείστηκε, ενθουσιάστηκε και κατέβηκε στους δρόμους να συμπαρασταθεί στους φοιτητές.

     Στις 16 Νοεμβρίου του 1973 πάνω από 150.000 άνθρωποι είναι γύρω από το Πολυτεχνείο και βροντοφωνάζουν με τους φοιτητές "ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ".

        Αμέσως μετά ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος δίνει διαταγή στο στρατό και στην αστυνομία να χτυπήσουν πρώτα τη λαοθάλασσα που είναι γύρω από το Πολυτεχνείο. Η κατάσταση γίνεται δραματική. Δακρυγόνα πέφτουν συνεχώς, ο λαός ανάβει φωτιές. Ακούγονται σφαίρες και πέφτουν οι πρώτοι νεκροί. Ο λαός στήνει οδοφράγματα είτε με το σώμα του, είτε με λεωφορεία, είτε με αυτοκίνητα μπροστά στους αστυνομικούς. Δεν υποχωρεί. Παλεύει άοπλος, παραμένει στη θέση του. Στις 12 το βράδυ μπαίνει ο στρατός και τα τανκς μέσα στην Αθήνα. 

         Και φτάνουμε στην ιστορική αυτή μέρα. Στις 2 τα ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη 1973 τα τανκς πλησιάζουν το Πολυτεχνείο όπου ήταν συγκεντρωμένοι χιλιάδες κόσμου. Οι φοιτητές φωνάζουν από μέσα:

"Αδέλφια μας, φαντάροι, είμαστε άοπλοι. Ελάτε μαζί μας"

Οι φαντάροι, όμως, ήταν υποχρεωμένοι να εκτελέσουν τις διαταγές που τους είχαν δοθεί ακόμα και αν δεν το ήθελαν.

     Ώρα 3 τα ξημερώματα. Ένα τανκ πλησιάζει τη σιδερένια πύλη του Πολυτεχνείου, την γκρεμίζει και ας είναι πάνω στα κάγκελα κρεμασμένοι φοιτητές με ελληνικές σημαίες. Στρατός και αστυνομία πυροβολούν τους άοπλους φοιτητές. Το τανκ εισβάλλει μέσα στο Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές προσπαθούν να φύγουν, αλλά δέχονται άγριες επιθέσεις. Περικυκλώνονται. Πολλοί συλλαμβάνονται, ξυλοκοπούνται και βασανίζονται. Οι φοιτητές ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο.

    Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών μεταδίδει:

"Λαέ μας σκοτώνουν! Την ώρα τούτη πεθαίνουμε για τη λευτεριά σου! Μας σκοτώνουν! Βοήθεια! Θα νικήσουμε! Η χούντα δε θα περάσει. Να έφτασαν. Ακούστε τους πυροβολισμούς."

 Το κυνηγητό των φοιτητών συνεχίστηκε μέχρι το πρωί. Οι νεκροί του Πολυτεχνείου και στους γύρω δρόμους είναι γύρω στους 18 και 1.103 τραυματίες.

    Με την εξέγερση των φοιτητών η δικτατορία κλονίστηκε στα θεμέλια. Η δημοκρατία, βέβαια, δεν ήρθε από τη μια μέρα στην άλλη. Το αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης φάνηκε 8 μήνες αργότερα, όταν κατέρρευσε η δικτατορία και αποκαταστάθηκε και πάλι η δημοκρατία.

     Το όραμα και η θυσία των φοιτητών της 17ης Νοεμβρίου του 1973 είναι η αιτία που σήμερα είμαστε ελεύθεροι και απολαμβάνουμε τα δικαιώματα που μας προσφέρει το ιδανικότερο πολίτευμα, η δημοκρατία.