Η αμυγδαλιά.

Ο μύθος της Αμυγδαλιάς

Η Φυλλίδα κόρη του βασιλιά της Θράκης Σίθωνα πιστεύοντας πως ο αγαπημένος της Ακάμας (< ἀ- (μη) + κάμνω (κουράζομαι)) δηλ. "ο ακούραστος" ή Δημοφώντας δεν θα γυρνούσε από το ταξίδι του - έλειπε στον πόλεμο της Τροίας - όπως της υποσχέθηκε για να τελέσουν την προκαθορισμένη ημέρα τους γάμους τους, κρεμάστηκε σε ένα δέντρο μη μπορώντας νά αντέξει τον πόνο της.

Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο
για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.

Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Από τότε το δέντρο αυτό δεν ξανάβγαλε φύλλα μα ούτε και άνθη.

Μέσα στο καταχείμωνο όμως ο γιος του Θησέα επέστρεψε, κι όταν έμαθε τα όσα είχαν συμβεί, έτρεξε βρήκε το "δέντρο" τ' αγκάλιασε και αυτό άρχισε ν΄ ανθίζει. Έτσι τα άνθη της αμυγδαλιάς αναδείχθηκαν μέσα στο διάβα των αιώνων σύμβολο της αναγεννημένης Μητέρας μας Φύσης, και του ακαταμάχητου Έρωτα.

Όμως και χιλιάδες χρόνια, οι γυναίκες γνωρίζουν για τις καλλωπιστικές ιδιότητες του αμυγδαλέλαιου που το χρησιμοποιούν για να αποκτήσουν λαμπερά μαλλιά και απαλό δέρμα.

Ο Παππούς μας, και Πατέρας της Ιατρικής επιστήμης, Ιπποκράτης, αναφέρει πως το αμύγδαλο (καρπός της αμυγδαλιάς) είναι πολυτιμότατος βοηθός της καθώς περιέχει ασβέστιο, κοβάλτιο, σίδηρο, μαγνήσιο και φώσφορο. Ο δε Μέγιστος Πανεπιστήμων και Διδάσκαλός μας Αριστοτέλης εξήρε τους χυμούς των ανθών της ως τροφή των μελισσών.

Η Αμυγδαλιά, λοιπόν, για την οποία γίνεται λόγος ανθεί και βλασταίνει πρώϊμα «προανθεί δε των φύλλων και πρωϊβλαστεί» όπως παρατηρεί ο Θεόφραστος και θεωρείται από τον λαό μας, ως προάγγελος της Άνοιξης. Συχνά όμως καταστρέφονται τα άνθη της από όψιμους παγετούς. Αντέχει στην ξηρασία λόγω της κάθετης και μακριάς ρίζας της και των ριζωμάτων της και αρχίζει να δίνει καρπό από το τέταρτο έτος της ηλικίας της, ενώ στον έβδομο είναι σε πλήρη καρποφορία. Είναι δέντρο αρχαιότατο που ευδοκιμεί και στην Πατρίδα μας, ιδιαίτερα δε γνωστά από την αρχαιότητα ακόμη είναι τα αμύγδαλα της Νάξου και της Κύπρου.

- Αποτελεί πρώτης τάξεως πρώτη ύλη (η ψίχα) στην φαρμακοποιϊα, στην σαπουνοποιϊα μα και για την παρασκευή καλλυντικών καθώς είναι πλούσια σε βιταμίνες Β,Ε,F.Τα πικραμύγδαλα, με το πρωσσικό οξύ, χρησιμοποιούνταν όπως και σήμερα για τα γλυκίσματα ή για την παραγωγή ενός λαδιού που έμπαινε στις αλοιφές και τα αρώματα.Όμως και στην ζαχαροπλαστική έχει πρώτη θέση καθώς είναι μία από τις πρώτες ύλες για την παρασκευή γλυκισμάτων, γλυκών ιδιαίτερα της πάστας αμυγδάλου μα και στις σοκολατοβιομηχανίες δεν πάει πίσω. Προσφέρεται, ή μάλλον συνοδεύει με άλλους ξηρούς καρπούς το ποτό μας, είτε ωμή είτε ψημένη (η ψίχα της).

Κλικ πάνω στην εικόνα

Η ανθισμένη αμυγδαλιά (Γ. Δροσίνης - 1885)

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα...